Boom met humor

Ik heb besloten om niet mee te gaan met de ochtendwandeling. Ondanks de stilte vind ik de groep van 23 deelnemers te massaal, de gedwongen. We lopen allemaal in een keurige lijn achter de leider aan. Zij is de rattenvanger, ik de rat, tenminste zo voelt het voor mij.

Ik ga liever mijn eigen weg, hier in de kloostertuin. Binnen 10 minuten kun je de hele kloostertuin rond. Er zijn verschillende bankjes, een beek, een vijver, een labyrint. Dat zou ik allemaal later op de dagen van het schrijf- en stilte retraite ontdekken.

Vandaag kwam ik niet verder dan de 3 bomen in de kloostertuin. Ik heb een praatje met ze gemaakt en gevraagd of ik ze aan mocht raken, op de foto mocht zetten en eventueel mocht filmen. Dat mocht van alle 3.

De eerste boom waar ik contact mee maakte was het dichtste bij de achterdeur van de herberg en bij de vijver. Een beetje een norse meneer. Iemand had hem ooit gekerfd. Zonder toestemming. Dat heeft sporen nagelaten, zowel fysiek als op zijn humeur.

Ik moest denken aan de tekenfilm Fern Gully. De fee Christa heeft Zack, een mens, per ongeluk gekrompen. Zack snijdt in een boom met een mes en Christa schrikt ervan: ‘Voel je dan niet dat hij pijn heeft?’ Ik voelde het bij deze boom heel duidelijk. Het speelt ook mee dat hij op afstand staat van de andere 2 bomen, een dame en een heer.

De dame, het dichts bij het kiezelpad dat naar de voordeur van de herberg leidt, had grote wortels. Ze had het erg naar haar zin. Genoot van de mensen die onder haar bladeren een boek kwamen lezen of tegen haar stam uitrustten.

De heer naast haar had nog grotere en woestere wortels. Als de tentakels van een reuze octopus gingen ze alle kanten op en reikten ver om zich heen. In deze heer heeft ook iemand gekerfd maar hij schijnt het helemaal niet erg te vinden. Hij draagt het als een tattoo, stoer. Hij heeft houtsnippers om zijn wortels heen liggen en grote keien liggen in een cirkel om hem heen. Het doet me een beetje aan een heksenkring denken. Ook van hem had ik toestemming om hem aan te raken en beeldmateriaal te maken.

Toen ik met mijn hand over zijn stoere tattoo was gegaan en de stam losliet, van de wortels af wilde dalen om mijn voeten weer op vaste grond te hebben zei hij: ‘Kijk uit waar je je voeten neerzet, want ik kan ze niet voor je verplaatsen.’

Er waren geen mensen in de buurt anders hadden ze me zeker horen lachen.

©Nina Vergoossen

Augustus 2024